Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Κάποτε πριν αρκετά χρόνια , τέτοια εποχή, στον περίβολο μιας μονής του Αγίου Όρους κάτω από μια τεράστια φλαμουριά και τις τελευταίες πορτοκαλί ακτίνες του ήλιου να χαϊδεύουν τα πρόσωπα καμιά τριανταριά ανθρώπων, ο Πατήρ Λουκάς τελείωνε μια ακόμη περιπλάνηση στις ψυχές των ανθρώπων.
Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε δειλινό τους θερινούς μήνες όταν μετά την τελευταία ακολουθία της ημέρας οι περισσότεροι προσκυνητές σαν από ένστικτο συγκεντρωνόταν κάτω από τη μεγάλη φλαμουριά.
Ο πατήρ Λουκάς μια σεβάσμια Αγιορείτικη μορφή με την σοφία των χρόνων αποτυπωμένη στην μακριά άσπρη γενειάδα του περίμενε ήδη τους τελευταίους, τον Πέτρο, ένα παλικάρι κοντά δυο μέτρα, γύρω στα 30, με μια πατερίτσα στο δεξί του χέρι και τον Άκη τον φίλο του να τον βοηθάει να φτάσει μέχρι τη φλαμουριά.
Ο Πέτρος, γιος του παπα Λάμπρου, ιερέα στον Άγ. Νικόλαο στη Θεσσαλονίκη, είχε ένα ατύχημα πριν τρεις μήνες. Το αυτοκίνητο διαλύθηκε. Ο ίδιος έμεινε στο Νοσοκομείο δύο μήνες με τους γιατρούς να αμφιβάλλουν αν θα ξανα περπατούσε.
Τώρα ήταν πολύ καλύτερα. Μπορούσε να περπατήσει, έστω και με τις πατερίτσες, και μόνο κάτι σημάδια ακόμη στο πρόσωπό του μαρτυρούσαν την σφοδρότητα του ατυχήματος.
«Είχα πολύ καιρό να κοιτάξω προς τον Ουρανό» είπε κάποια στιγμή ο Πέτρος. «Απομακρύνθηκα. Ασχολήθηκα με άσχημα πράγματα. Για δύο μήνες στο Ιπποκράτειο ήμουν αναγκασμένος να κοιτάω μόνο προς τα πάνω. Σκέφτηκα πολύ. Πρέπει να αναθεωρήσω κάποια πράγματα. Να αλλάξω κάποιες συνήθειες»
«Με τη βοήθεια του Θεού όλα γίνονται Πέτρο μου», είπε ο π. Λουκάς. «Ξέρετε ο Θεός δεν ζητά και πολλά πράγματα από μας………..». Και το ταξίδι είχε αρχίσει.
Αν κοιτούσε κανείς την παρέα από μακριά θα νόμιζε ότι είναι παιδάκια Νηπιαγωγείου που ο δάσκαλος τους έλεγε ένα καινούργιο παραμύθι και το κοιτούσαν όλα αποσβολωμένα με το στόμα ανοιχτό.
Κάποια στιγμή είπε ο γέροντας: «Τίποτα στη ζωή μας δεν γίνεται τυχαία. Όλα έχουν κάποιο σκοπό. Πολλές φορές οι αρρώστιες, οι σοβαρές αρρώστιες και τα ατυχήματα γίνονται αφορμή για να δούμε τη ζωή μας διαφορετικά, να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Να χαμηλώσουμε λίγο τη μύτη μας. Να μην αδικούμε τον συνάνθρωπό μας. Να συγχωρούμε τον κακό γείτονα. Να μη συκοφαντούμε τον προϊστάμενό μας ευελπιστώντας στην κατάληψη της καρέκλας του. Ούτε να απαξιώνουμε την προσφορά του συναδέλφου μας που φιλοδοξεί να γίνει προϊστάμενος. Ούτε………..»
Ο ήλιος είχε πλέον χαθεί πίσω από τους απέναντι λόφους και το σήμαντρο μας καλούσε να μπούμε μέσα στο μοναστήρι γιατί οι πόρτες κλείνουν με την δύση του ηλίου. Μεσάνυχτα με τη βυζαντινή ώρα. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την πύλη. Σιγά – σιγά για να μας προλαβαίνει και ο Πέτρος.
«Να ζητάτε πάντα τη βοήθεια του Κυρίου» είπε ο π. Λουκάς. «Ο Κύριος εκπληρώνει πάντα τις επιθυμίες μας αρκεί να μη βλάπτουν την ψυχή μας».
Πηγαίνω τακτικά στο Άγιο Όρος. Γαληνεύει η Ψυχή μου. Και πάντα γυρίζω καλύτερος.
Ας είναι καλά ο Πατήρ Λουκάς. Ο γητευτής των ψυχών.