Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

ΜΑΘΗΜΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Παρασκευή πρωί και ο καθηγητής Φιλοσοφίας μπαίνει στο ασφυκτικά γεμάτο αμφιθέατρο κρατώντας ένα μεγάλο χάρτινο κουτί.
Ο κ. καθηγητής συνήθιζε κάθε Παρασκευή να κάνει ένα διαφορετικό μάθημα στους φοιτητές του με αποτέλεσμα το μεγάλο αμφιθέατρο της σχολής να γεμίζει όχι μόνο από φοιτητές της φιλοσοφίας αλλά και άλλους φοιτητές, ακόμη και από ανθρώπους που ήθελαν απλά να ακούσουν και να δουν από κοντά τον φημισμένο κ. καθηγητή.
Σήμερα, ο συνήθως λαλίστατος καθηγητής, κατευθύνθηκε στην έδρα αμίλητος και έβγαλε μέσα από το κουτί ένα μεγάλο διαφανές γυάλινο βάζο και το τοποθέτησε πάνω στο γραφείο.
Μετά έβγαλε από το κουτί μια σακούλα γεμάτη μεγάλες πέτρες της θάλασσας. Λείες σε αποχρώσεις του γκρι με γαλάζια, πράσινα και κόκκινα "νερά". Χωρίς να πει τίποτα γέμισε το γυάλινο βάζο με τις πέτρες και απομακρύνθηκε από την έδρα. Αφού κοίταζε για μερικά λεπτά το βάζο είπε:
Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι περισσότεροι από το ακροατήριο απάντησαν "ΝΑΙ", ενώ κάποιοι φοιτητές του τον παρακολουθούσαν προβληματισμένοι.
Αμέσως μετά βγάζει από το κουτί μια άλλη σακούλα με βότσαλα πολύχρωμα και την αδειάζει μέσα στο βάζο.
Τα χρωματιστά βότσαλα, γλιστρώντας ανάμεσα από τις πέτρες πήγαν και γέμισαν τα κενά που άφησαν οι μεγάλες πέτρες μεταξύ τους και δημιούργησαν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό.
Είναι γεμάτο το βάζο; Ρώτησε πάλι ο καθηγητής. Τα "ΝΑΙ" από το ακροατήριο αυτή τη φορά ήταν πολύ περισσότερα. Μόνο λίγοι φοιτητές του αναρωτιόταν που το πάει ο καθηγητής.
Ο καθηγητής πλησίασε πάλι στο γραφείο και έβγαλε από το χάρτινο κουτί μια μικρή σακούλα γεμάτη άμμο και την έχυσε μέσα στο βάζο.
Η άμμος γέμισε και τα τελευταία κενά που άφησαν οι πέτρες και τα βότσαλα και δημιούργησε ένα συμπαγές χρωματιστό εσωτερικό στο βάζο.
Ένα μουρμηρητό που συνεχώς δυνάμωνε άρχισε ν' ακούγεται από το κοινό ώσπου ο καθηγητής φώναξε:
Τώρα είναι γεμάτο το βάζο;
Το μουρμουρητό έγινε ένα μείγμα γέλιων και "ΝΑΙ".
Ο καθηγητής στάθηκε στην άκρη της έδρας βλέποντας γεμάτος ικανοποίηση το βάζο και περίμενε ώσπου να ησυχάσουν όλοι.
Αυτή τη φορά έβγαλε από το κουτί δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να χύνει την μπύρα σιγά σιγά μέσα στο βάζο. Όσο η άμμος απορροφούσε την μπύρα οι φοιτητές έκπληκτοι κοιτούσαν τον καθηγητή τους.
Είναι γεμάτο το βάζο;
Απόλυτη ησυχία στο αμφιθέατρο.

Σε λίγο ο καθηγητής άρχισε να μιλάει.
Το βάζο είναι η ζωή μας.
Οι μεγάλες πέτρες είναι τα σημαντικά πράγματα σ' αυτή τη ζωή.
Οι γονείς μας, η οικογένειά μας, οι φίλοι μας, που απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας.
Η ζωή μας είναι γεμάτη όταν όλα τα σημαντικά πράγματα υπάρχουν μέσα της.
Τα βότσαλα είναι τα δευτερεύοντα πράγματα στη ζωή μας:
Οι σπουδές μας, η επαγγελματική μας επιτυχία, το σπίτι, το αυτοκίνητο, το εξοχικό.
Όταν υπάρχουν και αυτά η ζωή μας είναι ακόμη πιο γεμάτη.
Τέλος η άμμος είναι οι λεπτομέρειες που συμπληρώνουν τη ζωή μας και την κάνουν πιο όμορφη:
Είναι τα χρήματα, η διασκέδαση, τα ταξίδια. Το αλατοπίπερο της ζωής που την γεμίζουν πλήρως αφήνοντας μόνο χρόνο για ξεκούραση.
Η ζωή μας μπορεί να είναι γεμάτη και μόνο με τις μεγάλες πέτρες.
Όταν έχουμε την υγεία μας, την οικογένειά μας και τους φίλους μας.
Να θυμάστε πάντα όμως ότι όσο κι αν γεμίσουμε τη ζωή μας, με τα σημαντικά πράγματα, με την δουλειά μας, ταξίδια και διασκεδάσεις πάντα θα υπάρχει χώρος για να πιούμε δυο μπύρες με ένα παλιό μας φίλο.

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Team Hoyt

Ο Dick Hoyt είναι ένας συνταξιούχος του Αμερικανικού στρατού, ζει στην πόλη Holland της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. και είναι σήμερα 68 ετών.
Πριν από 46 χρόνια η σύζυγός του Judy έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι που το ονόμασαν Rick.
Η γέννα ήταν δύσκολη καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του.
Τελικά o Rick έζησε αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει.
Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση του οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού.
Οι γιατροί τους πρότειναν να βάλουν το Rick σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύχει της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Τότε ο Rick ήταν 9 μηνών.
Οι Hoyt ήταν κατηγορηματικοί. Τα ματάκια του Rick ακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα "φυτό".
Πήραν την απόφαση να μεγαλώσουν τον Rick μαζί με τ' αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί.
Όταν ο Rick ήταν 11 ετών τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί.
Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, τους είπε: "Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!"
"Σας παρακαλώ, μιλήστε του." Είπε ο Dick. "Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!"
Ο καθηγητής είπε στον Rick ένα ανέκδοτο και ο Rick γέλασε.
Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε ένα κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή.
Αυτό ήταν! Το παιδί άρχισε να επικοινωνεί. Η πρώτη φράση που έγραψε στον υπολογιστή ήταν: "GO BRUINS". Είναι μια έκφραση των Αμερικανών για να ενθαρρύνουν την ομάδα τους. Bruins είναι η ομάδα χόκεϊ της Βοστόνης. Έτσι το παιδί έδειξε μια σαφή προτίμηση προς τον αθλητισμό.
Αργότερα πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του.
Όταν ο Rick γύρισε στο σπίτι είπε στον πατέρα του: "Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ".
Ο Dick σάστισε Πως ένα "γουρουνόπουλο", όπως συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του, που δεν έτρεξε ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο συνεχόμενο, θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για 8 χιλιόμετρα;
Το δοκίμασε. Και τα κατάφεραν. Μετά ο Dick ήταν "παράλυτος" για δυο βδομάδες.
Ο Rick είπε στον πατέρα του: "Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένοιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένοιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου! "
Αυτή η μέρα άλλαξε την ζωή των Hoyt για πάντα.
Ο Dick δάκρυσε. Αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε.
Άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός. Τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979.
Δεν κατάφεραν να πάρουν επίσημη συμμετοχή αλλά έτρεξαν και τερμάτισαν!
Τα επόμενα χρόνια πήραν και επίσημη συμμετοχή.
Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο. Ένα αγώνισμα συνδυασμός από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι Ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι: τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40χλμ. και κολύμπι 1.5 χλμ. Ο Dick αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και τα κατάφερε. Και όσο ο Dick ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Rick ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τρίαθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η κορυφαία όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο που διεξάγεται στη Χαβάη. 3,8 χλμ. κολύμπι, Μαραθώνιος (42.195μ. τρέξιμο) και 180 χλμ. ποδηλασία! Μια δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή γι αυτούς που αποδεικνύουν ότι η θέληση μπορεί να νικήσει την σωματική εξάντληση.

Ο Dick το επιχείρησε 6 φορές. Και τερμάτισε και τις 6! Μεταφέροντας πάντα τον γιο του, Rick.
Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία ήταν ο Rick, έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι του Rick και ποδηλατούσε για 180 χλμ. κουβαλώντας και τον Rick. Κάτι που πολλοί αθλητές δεν καταφέρνουν ούτε μόνοι τους.
Από το 1979 που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Dick και ο Rick Hoyt (Team Hoyt) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα μεταξύ των οποίων 224 τρίαθλον, 6 Ironman τρίαθλον, 65 Μαραθώνιους, τους 25 στη Βοστόνη και 20 δίαθλα με ένα απ' αυτά το1992, να διασχίζουν τις Ην. Πολιτείες από Βορρά προς Νότο τρέχοντας και ποδηλατόντας για 45 μέρες καλύπτοντας 5.976 χλμ!
Πέρυσι σε ηλικία 67 ετών ο Dick και 45 ο Rick τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών.
Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ.
Τότε κάποιοι παρότρυναν τον Dick να τρέξει μόνος του μια και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου.
Η απάντηση του Dick ήταν άμεση και μονολεκτική. ΟΧΙ. Τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ.
Ο Rick κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Ο Dick ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα όποτε οι υποχρεώσεις του Rick το επιτρέπουν.
Πρόσφατα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Hoyt ρώτησαν τον Rick, μετά απ' όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Rick έγραψε στον υπολογιστή:
"Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ."


Παρακολουθήστε το συγκλονιστικό βίντεο για τους Hoyt.