Πέμπτη 31 Μαΐου 2007

1η ΙΟΥΝΙΟΥ 2007




1η Ιουνίου 2007.Η Ελληνική μπλοκόσφαιρα αφιερώνει αυτήν την ημέρα στην Αμαλία.Η Ελληνική μπλοκόσφαιρα τιμά την Αμαλία.Αμαλία συνεχίζουμε τον αγώνα σου.


*Το banner πήρα από το blog του Γιώργου Κρόγια http://krogias.blogspot.com/

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Πρώτ’ απ’ όλα δεν πρόκειται να σβήσω το post σου γιατί έμαθα από πολύ μικρός να αγωνίζομαι για να μπορεί ο κάθε άνθρωπος (ακόμη και κάποιοι σαν εσένα) να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του όποια κι αν είναι αυτή.
Δεύτερον. Τα περί μισαλλοδοξίας και μίσους για Τούρκους, Αλβανούς, Σκοπιανούς και δεν ξέρω ποιους άλλους στα επιστρέφω γιατί όχι μόνο δεν με αντιπροσωπεύουν αλλά με βρίσκουν και απέναντί τους.
Τρίτον . Η πολιτική όπως εκφράζεται σήμερα στην χώρα μας, δηλαδή η κομματική θεώρηση (κομματική γραμμή) των πραγμάτων, μ’ αφήνει παγερά αδιάφορο.
Δεν ανήκω πουθενά, δεν ανήκω σε κανέναν. Ανήκω μόνο στον εαυτό μου.
Υπάρχουν απόψεις που συμφωνώ, απόψεις που διαφωνώ, αλλά δεν ταυτίζομαι με κανένα ούτε πολιτικό φορέα, ούτε φυσικά πολιτικό. Υπάρχουν πολιτικοί τους οποίους εκτιμώ και σέβομαι, αλλά την άποψή μου δεν τη βάζω κάτω από καμία ομπρέλα.
Τέταρτον. Το πιο πιθανό είναι να ανήκεις σ’ εκείνη την κατηγορία των συμπατριωτών μας που υποστηρίζουν ότι:
-ΔΕΝ υπήρξε διωγμός των Ελλήνων της Πόλης
-ΔΕΝ υπήρξε γενοκτονία των Ποντίων
-ΔΕΝ υπήρξε Μικρασιατική καταστροφή
Και ακόμη ότι:
-Ο Κεμάλ υπήρξε απλά ο ηγέτης ενός γειτονικού κράτους
-Η Κυπριακή τραγωδία ήταν απλά μια σύγκρουση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων για την εξουσία στο νησί
-Ο Μακεδονικός αγώνας ήταν η προσπάθεια κάποιων ηλιθίων να εκδιώξουν από την Βόρεια Ελλάδα τους Νεότουρκους, απόγονους και συνεχιστές του Οθωμανικού ζυγού που τόσο φρόντιζε για τους υπηκόους του
Και μάλλον δεν συμμερίζεσαι το όραμα του Ελευθερίου Βενιζέλου να απελευθερώσει όλους τους Έλληνες της Μ. Ασίας.
Ίσως και να διαφωνείς με το ΟΧΙ του Ελληνικού λαού το 1940 και να θεωρείς ότι τσάμπα σκοτώθηκαν τόσα παλικάρια στα βουνά της Ελληνοαλβανικής μεθορίου και στα οχυρά του Ρούπελ.
Τότε ίσως θα πρέπει να διαβάσεις «Τα παιδιά της Νιόβης» του “ασήμαντου” ακαδημαϊκού Αθανασιάδη, να δεις την «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη για την οποία τόσο πολύ αδιαφόρησαν οι φίλοι του Ελληνικού κινηματογράφου, να επισκεφθείς το Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού «Φιλιώ Χαϊδεμένου», στη Νέα Φιλαδέλφεια το οποίο εγκαινίασαν και οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί, ή τα μουσεία της Θεσσαλονίκης μας.
Ή ακόμη καλύτερα να ανέβεις στους λόφους της Σμύρνης και να αγναντέψεις το Κορδελιό ή να επισκεφθείς το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, να περπατήσεις στην πλατεία Ταξίμ και στο Πέραν. Για να διαπιστώσεις και ο ίδιος την ομορφιά της Πόλης, η οποία είναι σαφώς ποιο όμορφη από την Αθήνα μας. Γι αυτό άλλωστε την είπανε ΠΟΛΗ. Ακόμη και οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να την πούνε αλλιώς. { Εις την Πόλην ……….Ειστανπολ………Ισταμπούλ}
Αλλά εσύ μάλλον αγνοείς βασικά στοιχεία της Ελληνικής Ιστορίας και υπ’ αυτή την έννοια δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάς. Αυτό αποτελεί κάποιο ελαφρυντικό.
Αλλά η Παιδεία σου σε οδηγεί όχι μόνο στο να μην ακούς τις διαφορετικές απόψεις αλλά και να μην τις ανέχεσαι καν.
Αυτό φίλε μου εμείς το λέμε ΦΑΣΙΣΜΟ.
Άλλωστε τον ποιόν κάθε ανθρώπου φαίνεται και από το θάρρος που έχει να υπογράφει τις απόψεις του.
Όταν δεν έχεις το θάρρος να ΠΕΙΣ κάτι, πού να βρεις το θάρρος ν’ αγωνιστείς γι αυτό.
Πέμπτον. Το αν το Βυζάντιο είναι Ελλάδα ή η Ελλάδα είναι Βυζάντιο και πως το αντιλαμβάνεται κάποιος έχει να κάνει με την Παιδεία που έχει ο καθένας. Εδώ σαφώς η Παιδεία μου είναι διαφορετική από την δική σου. Και δεν μιλάω μόνο για την Παιδεία που πήραμε από το σχολείο αλλά και τα βιώματα του καθενός.
Υπάρχουν Έλληνες, φιλέλληνες, ανθέλληνες και μισέλληνες. Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις; Αναρωτήθηκες ποτέ; Άλλωστε Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της Ελληνικής Παιδείας κι εσύ φαίνεται ότι απέχεις απ’ αυτήν. Εγώ ήμουν ποιο τυχερός.
Ο παππούς μου (1887-1985) γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μουταλάσκη (σήμερα Ταλάς) της Καισάρειας της Καππαδοκίας. Το 13ο παιδί μιας αρχοντικής οικογένειας έφυγε από την πατρίδα του λίγο πριν το Α΄ παγκόσμιο πόλεμο κυνηγημένος από τους Τούρκους για να μην υπηρετήσει στον Τούρκικο στρατό. Εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη με ένα από τα μεγαλύτερα αδέλφια του ο οποίος όμως είχε ήδη υπηρετήσει ενώ ο παππούς μου αναγκάστηκε να καταταγεί ως μισθοφόρος στη Λεγεώνα των Ξένων για 4 χρόνια. Μαζί με τον αδελφό του και άλλους συντοπίτες τους ίδρυσαν το μεγαλύτερο εμφιαλωτήριο αναψυκτικών στην Πόλη και μέχρι να την εγκαταλείψει το 1924 έφτιαξε μια τεράστια περιουσία η οποία δεν έφτασε ποτέ στην Ελλάδα. Παντρεμένος με τη γιαγιά μου (γεννημένη στην Πόλη 1900-1955 και δασκάλα Ελληνικών) από το 1922, εγκαταλείπει την Πόλη κυνηγημένος για δεύτερη φορά το 1924 με ένα κοριτσάκι ενός έτους και τον πατέρα μου στην κοιλιά. Φτάνουν στην Θεσσαλονίκη με δύο βαλίτσες και ένα μπόγο, όλα τα υπάρχοντά τους, και με λίγα κοσμήματα ραμμένα στα ρούχα της γιαγιάς μου τα οποία πέρασε από τον έλεγχο εκμεταλλευόμενη την εγκυμοσύνη της.
Από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του παππού μου, οι γονείς του και 11 αδέλφια μόνο τα ίχνη μιας αδελφής του βρέθηκαν στην Καβάλα, ενώ λέγεται ότι δύο αδελφές του που είχαν μεταναστεύσει στην Σμύρνη σώθηκαν την ημέρα της καταστροφής και έφυγαν για τις ΗΠΑ με ένα Αμερικανικό πολεμικό. Οι υπόλοιποι χάθηκαν στον «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης» στα τέλη του Αυγούστου του 1922.
Ο άλλος ο παππούς μου (1895-1981) γεννήθηκε στο Κιλετέρτ του Καυκάσου και η γιαγιά μου (1900-1977) στο Μοναστήρι της ίδιας περιοχής. Εκτοπίστηκαν το 1914 όταν άρχισαν οι διώξεις εναντίον Ελλήνων και Αρμενίων και εγκαταστάθηκαν στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης με λίγα μπαγκάζια (το μουλάρι τους δεν άντεξε και ψόφησε στο δρόμο) και πολλά όνειρα για τη νέα τους πατρίδα. Τη μαμά Πατρίδα. Λίγους μήνες μετά έγινε η σφαγή των Αρμενίων το 1915 και το 1919 ακολούθησε η γενοκτονία των Ποντίων. 300,000 ψυχές (ο μισός πληθυσμός του Πόντου) έσφαξε ο Κεμάλ. Η 19η Μαΐου για τους Πόντιους είναι ημέρα μνήμης ενώ για τους Τούρκους η Εθνική Εορτή της Κεμαλικής Τουρκίας.
Το 1973 ο παππούς μου επισκέφθηκε τη γενέτειρα του το Κιλετέρτ στο οποίο έχουν απομείνει μόνο ερείπια, μια και δεν κατοικήθηκε μετά τις σφαγές. Βρήκε το σπίτι του και κάθισε στην τεράστια άσπρη πέτρα στην αυλή τους, σήμα κατατεθέν του μαχαλά τους, και έκλεγε με τις ώρες προσπαθώντας να πνίξει την οργή του στις αναμνήσεις. Ώσπου ο συνοδός του γκρουπ τον έφερε στην πραγματικότητα υπενθυμίζοντάς του ότι πρέπει να γυρίσουν στο ξενοδοχείο.
Όταν έχεις ακούσει από πρώτο χέρι τις διηγήσεις των παππούδων μου, ΔΕΝ μπορείς να ξεχάσεις φίλε μου.
ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ.
Ευχή και των δύο ήταν να μη ζήσουμε ούτε εμείς αλλά ούτε και οι επόμενες γενιές παρόμοιες καταστάσεις. Να μη γίνουμε ποτέ πρόσφυγες.
Αυτό τον αγώνα φίλε μου θα τον δώσω μέχρι την τελευταία μου πνοή. Κι ας μη σ’ ενδιαφέρει εσένα.

Η ΑΡΧΗ

Στις 24 Απριλίου έφτιαξα ένα μπλοκ για να βοηθήσω τον αγώνα της ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ.
Όταν η Αμαλία έφυγε από κοντά μας αποφάσησα να αφιερώσω αυτό το μπλόκ στην Αμαλία.
Κάποιος αναγνώστης του μπλοκ μου επεσήμανε σωστά οτι το μπλοκ ήταν αφιερωμένο στην Αμαλία και δεν είναι σωστο να γίνονται άλλα σχόλια. Ο τρόπος του βέβαια όχι μόνο δεν ήταν κομψός αλλά θα έλεγα οτι είναι προσβλητικός.
Δείτε λοιπόν τι έγινε.

Δημοσιεύω το Post ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την ημέρα της επετείου της Άλωσης της ΠΟΛΗΣ 29/5/2007.
Κάποιος ΑΝΩΝΥΜΟΣ μου γράφει ένα σχόλιο το οποίο εμένα με πρόσβαλε.
Για να τιμήσω τη μνήμη της Αμαλίας αποφάσησα να του απαντήσω εδώ και όχι στο μπλόκ για την Αμαλία.