Η ΒΡΟΧΗ

Προχθές, σχεδόν όλη τη νύχτα, έβρεχε. Κατά διαστήματα καταρρακτωδώς. Αποκορύφωμα, στις 9 περίπου το πρωί της Κυριακής έπεσε ένας κεραυνός σχεδόν στις ταράτσες των πολυκατοικιών. (Για να μην μπερδευόμαστε μιλάμε για την πόλη της Θεσσαλονίκης)
Ήταν τόσο δυνατός ο κρότος που πετάχτηκα από το κρεβάτι (κοιμόμουν).
Φίλος έπινε τον καφέ του στο μπαλκόνι και του έφυγε ο καφές από τα χέρια.
Μ’ αρέσει η επαφή με το υγρό στοιχείο. Ως παιδί της πόλης μπορούσα να απολαύσω τη βροχή μόνο πίσω από κάποιο παράθυρο.
Στα όνειρά μου όμως είχα μια εικόνα.

Το σκεπαστό μπαλκονάκι ενός ξύλινου εξοχικού, καθισμένος σε μία καρέκλα, με τα πόδια πάνω σε μια άλλη καρέκλα, να αγναντεύω κάπου μακριά, μέσα σε ένα δασώδες τοπίο και εκεί έξω να γίνεται ΧΑΜΟΣ.
Να ρίχνει καρέκλες. Μια καλοκαιρινή μπόρα 30 λεπτών η μιας ώρας με το ύψος βροχής 2-3 φορές πάνω από το σύνολο του μήνα, όπως λένε οι μετεωρολόγοι.

Να απολαμβάνεις τον οξύ κρότο του κοντινού κεραυνού και οι λαμψεις να παίζουν κρυφτούλι με το βλέμμα σου καθώς κυνηγάς να τις δεις ολοκληρωμένες. Και ύστερα το μακρόσυρτο μπουμπουνητό καθώς ο ήχος σβήνει σιγά - σιγά πίσω από τους γύρω λόφους. Όταν ήμουν μικρός ο πατέρας μου έλεγε ότι ο Θεός κάνει βόλτα με την άμαξά του στα σύννεφα γι αυτό μπουμπουνίζει. Κι εγώ όλο και έψαχνα να Τον δω προς τα σύννεφα που ο ήχος χάνονταν μέσα στο θρόισμα της βροχής. Και στο τέλος, όταν μόνο λίγες ψιχάλες χόρευαν με τα χόρτα, να μυρίζεις την αγνότητα του δάσους και με μια βαθιά εισπνοή να προσπαθήσεις να κρατήσεις για πάντα κάτω από τα στήθια σου την μοναδική μυρωδιά της φύσης.
Ώπα. Πολύ ρομαντικό το έκανα Έτσι μου βγήκε όμως.
Ε! λοιπόν αυτό το όνειρο το έζησα δύο φορές στις φετινές μας διακοπές.
Δύο νύκτες, όπου οι μπόρες έπιασαν το μέσο ύψος βροχής της περιοχής, οι κεραυνοί όμως ήταν μακράν οι περισσότεροι και με την μεγαλύτερη ένταση που έχω ζήσει ποτέ.

Ήμασταν σε ένα ξύλινο σαλέ (καλά διαβάσατε, ΣΑΛΕ. Ήταν η πρώτη και μάλλον η μοναδική φορά στη ζωή μου που έμεινα σε σαλέ. Μέχρι και Σάουνα είχε μέσα), στους λόφους της Βουδαπέστης μέσα σε προστατευόμενη περιοχή – δάσος, όπου τη νύχτα η σιωπή ήταν απόλυτη.

Το τοπίο μοναδικό. Μια ελαφρώς κεκλιμένη πλαγιά ανάμεσα στους πυκνόφυτους λόφους ΒΔ της Βούδα. Μόλις 9 χλμ από την πόλη. 25 τέτοια σαλέ, άλλα 4κλινα και άλλα 6κλινα σαν το δικό μας και ένα επίσης ξύλινο κτίσμα για τη Reception το εστιατόριο την θερμαινόμενη πισίνα το Μασάζ, Σολάριουμ κ.λ.π. μέσα σε ένα χώρο 50 περίπου στρεμμάτων. Υπήρχε και ένα διώροφο κτίσμα με καμιά 30 δωμάτια, ξύλινο κι αυτό κολλητά στο κτίσμα της Reception. Μπροστά τους μια πισίνα σχεδόν αυγό και άλλη μια παιδική όπου τα παιδάκια έως 5-6 ετών δεν ξεκολλούσαν. Δίπλα μια μικρή παιδική χαρά και παραδίπλα 4 γήπεδα τένις.
Όλο το συγκρότημα είχε Νότιο Προσανατολισμό.

Για να φτάσεις στο συγκρότημα έστριβες αριστερά από τον κεντρικό δρόμο μπαίνοντας σε έναν ..... θα έλεγα καρόδρομο με σαμαράκια. Αριστερά δάσος όπου η κίνηση τροχοφόρων απαγορεύονταν. Δεξιά όμορφες βίλες χωμένες μέσα στα δένδρα με κήπο και κλειστό garage.

2 χλμ. περίπου πριν το συγκρότημα υπήρχε ένα μικρό εμπορικό κέντρο με βενζινάδικο, 3 τράπεζες, μεγάλο super market που ήταν ανοικτό και τις Κυριακές, πολλά άλλα καταστήματα και ένα μεσιτικό γραφείο. Μπήκα στον πειρασμό και ρώτησα τις τιμές των μονοκατοικιών της περιοχής. Περίπου 2000€ το τετραγωνικό για σπίτια 150-200 τ.μ. μέσα σε οικόπεδο έως 1000 μέτρα.
Κάτω από τη Νότια πλευρά του συγκροτήματος ήταν το Golf Club της Βουδαπέστης.
Δεν ήταν ανάλογο άλλων Golf Club που έχω δει στη τηλεόραση αλλά ήταν ένας τεράστιος σχεδόν επίπεδος χώρος με πολλά αυτοκίνητα πάντα στο Parking του και αυτά τα μικρά αυτοκινούμενα αμαξίδια να κυκλοφορούν συνέχεια.
Στη Βόρεια πλευρά ήταν ο ένας από τους δύο Ιππικούς ομίλους της Βουδαπέστης.

Με καμιά σαρανταριά άλογα για ιππασία ενηλίκων και άλλα 10 περίπου κοντά αλογάκια (όχι πόνυ, αλλά μεγαλύτερα) για ιππασία των παιδιών. Έκαναν και τα τρία μας παιδιά ιππασία και τρελάθηκαν. Είδαμε με τη σύζυγο τον μικρούλη μας (κοντεύει 3 ετών) πάνω στο αλογάκι και χεστήκαμε πάνω μας. Κάναμε και μια γύρα στους στάβλους και είδαμε τα άλογα στα μποξ τους. Φοβερό ζώο το άλογο.
Από το μπαλκονάκι του σαλέ μας έβλεπες τους απέναντι λόφους. Σχεδόν παρθένοι. 4-5 βίλες φαίνονταν μόνο την ημέρα. Βλέπετε παντού υπάρχουν οι «εξαιρέσεις». Την νύχτα πάντως δεν φαίνονταν τα φώτα τους. Αυτό μου άφησε κάποια ερωτηματικά. Την πρώτη νύχτα λοιπόν η βροχή κράτησε 20 λεπτά περίπου. Την επόμενη όμως έβρεχε τουλάχιστον για 50 λεπτά. Δυνατά. Οι κεραυνοί συνεχόμενοι. Κάποια στιγμή μάλιστα στο οπτικό μου πεδίο έβλεπα 2 και 3 λάμψεις ταυτόχρονα. Είχα την φωτογραφική μηχανή και προσπαθούσα να πιάσω κάποιον κεραυνό. Έκανα τουλάχιστον 30 προσπάθειες, όλες αποτυχημένες. Μόνο σε μία κατάφερα να πιάσω τις τελευταίες αναλαμπές που απλά έκαναν φανερό ότι μπροστά στο σπιτάκι υπήρχε δένδρο. Ίσως όμως να ήταν το τελείωμα του επόμενου κεραυνού. Δεν σκέφτηκα εκείνη την ώρα να ρυθμίσω τη μηχανή στις ριπές. Τράβηξα όμως 74 δευτερόλεπτα βίντεο με την φωτογραφική μηχανή και έπιασα πολλούς κεραυνούς. Η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή τρόμαξα και μπήκα μέσα.
Το τελευταίο βράδυ φάγαμε σε ταβέρνα με τσιγγάνικα βιολιά και φολκλορικό πρόγραμμα με χορευτικό και έναν απίθανο τραγουδιστή να τραγουδά αβανταδόρικα τραγούδια από κάθε χώρα γκρουπ των οποίων φιλοξενούσε το μαγαζί. Τραγούδησε «τα παιδιά του Πειραιά» στα Ελληνικά και κάποια άλλα κομμάτια από Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, Ιαπωνία, Χονγκ Κονγκ και από τις αντιδράσεις των πελατών καταλάβαμε ότι ερμήνευε δημοφιλή τραγούδια από την πατρίδα τους. Ο μεγάλος μας γιος τραβούσε βίντεο και η κόρη μας φωτογραφίες. Η βραδιά ήταν μαγευτική για τελευταία του ταξιδιού μας. Δυστυχώς φύγαμε χωρίς την τσάντα από το εστιατόριο. Μέσα ήταν τόσο η βιντεοκάμερα όσο και η φωτογραφική μηχανή. Αλλά το σημαντικότερο 3:30 ώρες βίντεο και περισσότερες από 200 φωτογραφίες όλης της οικογένειας. Γυρίσαμε μισή ώρα αργότερα αλλά δεν βρήκαμε τίποτα. Η αστυνομία, στη οποία κάναμε επίσημη αναφορά την άλλη μέρα το πρωί, είπε ότι ίσως να βρεθεί κάπου πεταγμένη η τσάντα με κάποιες βιντεοκασέτες. Έτσι λοιπόν δεν έχουμε τίποτα από τις φετινές μας διακοπές. Μόνο τις αναμνήσεις μας.
Ξεκίνησα να γράψω για τη βροχή με αφορμή παρόμοιο σχόλιό μου σε άλλο μπλοκ. Ήθελα να γράψω όμως και για τις φετινές μας διακοπές οι οποίες ήταν διαφορετικές από κάθε άλλη χρονιά. Έτσι βγήκε αυτό το ποστ. Θα γράψω και για άλλες ωραίες στιγμές των διακοπών μας σιγά – σιγά όπως θα ανακαλούνται από την μνήμη μου. Τώρα που οι αναμνήσεις είναι νωπές.

Το ξενοδοχείο στο οποίο μέναμε στη Βουδαπέστη ήταν το PETNEHAZY CLUB.
Η διαμονή μας εκεί ήταν προϊόν ανταλλαγής timesharing της RCI.
Αν κάποιος θελήσει να πάει στη Βουδαπέστη με ανταλλαγή timesharing της RCI ας προτιμήσει αυτό το ξενοδοχείο έναντι του άλλου στο κέντρο της πόλης. Αξίζει το κόπο. Βέβαια απαιτείται αυτοκίνητο.